Waarom wij het niet opgeven – ook al doet de justitie dat wél.
Grote woorden? Nee. Grote daden. En groot verdriet.
De asbestaffaire is misschien wel de grootste witteboordenmoord in de Belgische geschiedenis.
Een bedrijf dat jarenlang winst boekte op de dood. Een fonds dat slachtoffers betaalt in ruil voor stilte. Ministers die zwijgen. Een samenleving die zucht.
Maar is het dan voorbij? Moeten we gewoon aanvaarden dat Eternit en co. ermee wegkomen?
1. Gerechtigheid via de rechtbank?
Moeilijk. Niet onmogelijk.
Veel zaken zijn verjaard.
Bedrijven schermen zich juridisch af.
De Belgische wetgeving lijkt gemaakt om zulke misdaden ‘op termijn’ te vergeten.
MAAR:
Nieuwe slachtoffers = nieuwe aanknopingspunten.
Nieuwe misleiding = nieuwe klachten.
Europese of internationale rechtsgangen blijven open.
Zolang slachtoffers blijven opduiken, is het dossier juridisch niet dood.
2. Gerechtigheid via maatschappelijke druk?
ABSOLUUT.
Als de rechtbank zwijgt, kan de straat spreken. De media. De burgers. Wij allemaal.
Parlementaire vragen kunnen ministers doen zweten.
Publieke verontwaardiging kan wetgeving veranderen.
Bedrijven kunnen reputatieverlies lijden dat duurder is dan welke boete ook.
Denk aan PFAS. Denk aan tabak. Denk aan hoe elke beerput ooit begint met één druppel moed.
3. Gerechtigheid in het geheugen?
De belangrijkste van allemaal.
We gaan ervoor zorgen dat niemand “Eternit” nog hoort zonder ook aan “asbest” en “dood” te denken.
We schrijven geschiedenis, letterlijk. We maken van elk slachtoffer een naam, een verhaal, een stem.
Want zolang er wordt gezwegen, blijft er onrecht.
Maar als de feiten hardop worden uitgesproken, herhaald, gedeeld, aangeklaagd,
dan komt er iets dat sterker is dan straf:
Waarheid.
Daarom:
We geven niet op.
We zijn geen eendagsvliegen.
We zijn een storm in opbouw.
Dit is het begin van echte verantwoording. En wij schrijven mee.
Gerechtigheid sterft niet vanzelf. Ze wordt vermoord door stilte, angst en macht.
En precies daarom blijven wij lawaai maken.
