Een bedrijf dat jarenlang vezels verspreidde en nu plots het moreel kompas wil zijn?
We wrijven even het stof van hun façade.
Op de website van Eternit – pardon, Etex – lees je over duurzaamheid, gezondheid en ‘inspirerende woonoplossingen’.
Maar wie Kapelle-op-den-Bos uitademt, ademt géén marketing, maar stof. Kankerverwekkend stof. Vezels met een halfwaardetijd van generaties.
Ze spreken over het bouwen van de toekomst, terwijl ze de longen van het verleden nog steeds doen kraken.
“We willen mensen inspireren door gezondere leefomgevingen te creëren.”
– Eternit, 2025.Boemsy reageert: “Jullie inspireerden vooral begrafenisondernemers. En chirurgen met pincetten voor tumorweefsel.”
De duurzaamheid van doodzwijgen
Wat je niet leest op de site van Eternit:
geen enkele verwijzing naar excuses
geen namen van slachtoffers
geen verantwoording
geen centen die echt het verschil maken
Wel: holle woorden, veelkleurige visuals, en corporate zelfliefde waar een Kardashian jaloers op zou zijn.
Wie betaalt de rekening?
Er is een asbestfonds.
Een soort overheids-mondmasker tegen de explosieve waarheid.
Wie betaalt dat fonds?
Niet Eternit, dat jarenlang de Belgische lucht doordrenkte met fijne vezels en grove winsten.
Nee, dat doet de bakker op de hoek. De kapper. De nachtwinkel. De supermarkt.
Colruyt? € 47.000 per jaar.
Eternit? Naar verluidt… € 4.000.
(Een bedrag dat zelfs een gemiddelde influencer niet meer vraagt voor één story.)
En dan volgt de crux: wie een vergoeding van dat fonds aanvaardt, mag Eternit niet meer aanklagen.
Of zoals Boemsy het stelt:
“Je krijgt geld om te zwijgen. En sterft stilletjes aan longvlieskanker.
Bedankt voor je bijdrage aan het collectief welzijn.” 🖤
Van eternit naar etical?
Eternit noemt zich nu Etex Group.
Een rebranding, waarschijnlijk ontworpen door hetzelfde bureau dat ook Shell ooit groen liet lijken.
“We nemen onze verantwoordelijkheid ernstig.”
Natuurlijk. Maar dan wel in PowerPoint, niet in de rechtbank.
Ze sponsoren duurzaamheidsevents. Werken met herbruikbare materialen.
De ironie: hun oude producten waren zó duurzaam dat ze mensen 40 jaar later nog doden.
Oproep tot transparantie (en schaamrood):
Beste Eternit / Etex / wie-dan-ook:
Als jullie écht duurzaam willen zijn, begin dan met publieke excuses.
Zet een echt fonds op – uit jullie zak, niet die van de zelfstandige boekhouder.
En stop met marketing te gebruiken als asbestpleister.
Genoeg is genoeg.
We laten dit niet passeren. Geen groene marketingmuur, geen wetsartikel, geen dood fonds dat stilletjes leed compenseert zonder schuldigen aan te wijzen.
Dit is witteboordencriminaliteit van de bovenste plank.
En dit is onze belofte aan elke slachtoffer, nabestaande, arts, en burger met een geweten:
We gaan dit niet laten rusten.
We onderzoeken juridische wegen, in binnen- én buitenland.
We brengen alle feiten naar boven – inclusief de begraven lijken onder Kapelle-op-den-Bos.
We mobiliseren media, burgerjournalisten en klokkenluiders.
En we zullen elke politieke lafaard of minister die zwijgt, mee verantwoordelijk houden.
“Geen enkele PR-campagne is bestand tegen waarheid, volharding en tienduizenden ogen die blijven kijken.”
De tijd van verjaring is voorbij.
De tijd van waarheid is begonnen.
En wij en iedereen die dit leest – geven niet op tot de laatste vezel rechtgezet is.
Je kan nog zoveel bomen planten en PowerPoints projecteren, maar zolang je je verleden niet opruimt, blijf je een wolf in ecologische schapenwol.
Meer berichten
Kan gerechtigheid nog zegevieren?
