De tafel blinkt, het laken stinkt
Van ver lijkt het allemaal indrukwekkend: wereldleiders in dure pakken die achter blinkende tafels poseren. Ze spreken over vrede, democratie en vooruitgang. De camera’s draaien, de pennen schrijven mee, en voor een ogenblik lijkt het alsof er écht aan de toekomst gewerkt wordt.
Maar wie dichterbij kijkt, ziet wat er onder die mooie beelden ligt: een laken dat rot is. Gescheurd, beschimmeld, vol vlekken van leugens, belangen en deals die niemand mag zien. Het is het laken dat al decennia lang telkens opnieuw wordt gladgestreken, zodat het er van ver netjes uitziet.
En kijk wie er rond die tafel zit: figuren die zich tooien met titels, prijzen en eretekens. Voor hen telt het applaus, de kans om ooit in aanmerking te komen voor een onderscheiding die ze allang niet meer verdienen. Hun grootste prestatie? Het vasthouden van het toneelstuk, zelfs wanneer de zaal naar schimmel ruikt.
Nog geraffineerder zijn de zogenaamde “wachters van transparantie.”
Zij komen binnen in strakke pakken, zwaaien met rapporten vol cijfers en tabellen, en verkopen zichzelf als de bewakers van orde en eerlijkheid. Maar hun ware kunde zit niet in het opschonen van de rotzooi, wel in het bedekken ervan.
Ze zijn de meesters in het gladstrijken van plooien, zodat niemand de vlekken ziet — niet om ze weg te werken, maar om ze te verbergen.
Intussen blijft de bevolking achter met de rekening.
Want achter dat rotte laken wordt niet gewerkt aan oplossingen, maar aan façades.
Macht wordt hier niet bepaald door wijsheid of respect, maar door wie het beste kan doen alsof.
Hoog tijd om het rotte laken van tafel te trekken.
Dan pas zien we wie er écht aan de macht zit —
en wie enkel speelt dat hij het laken in handen heeft.
Meer berichten
Ziek beleid
Durf het daglicht te zien
