Iedereen moet inspanningen leveren

Elke keer als er sprake is van besparingen, hoor je het weer: “Iedereen moet inspanningen leveren.” Een prachtige, moreel hoogstaande slogan die de schijn wekt dat we samen de lasten dragen. Maar laten we even achter het gordijn kijken: wie moet werkelijk inspanningen leveren, en wie blijft gespaard?

Uittredingsvergoedingen verminderen – een doekje voor het bloeden

Recent werd aangekondigd dat de buitensporige uittredingsvergoedingen van politici worden verminderd. Hoera! Of toch niet? Dit is niets meer dan een symbolische geste, een kleine correctie die vooral bedoeld is om het volk een gevoel van gerechtigheid te geven.

Maar terwijl men zich druk maakt over deze druppel op een hete plaat, blijft het echte probleem onaangeroerd: de federale dotaties. Want laten we eerlijk zijn, waarom zou je snoeien in de riante miljoenenbudgetten die politieke partijen jaarlijks ontvangen? En waarom zou je raken aan de vastgoedportefeuilles die met belastinggeld worden gespijsd en jaar na jaar in waarde stijgen?

(Wil je precies weten wat federale dotaties zijn en hoe ze werken? Lees dan dit artikel: Wat is een Federale Dotatie)

Vastgoed als stille goudmijn

Terwijl de gemiddelde burger ziet hoe huizen onbetaalbaar worden en huren de pan uit swingen, blijft de politieke elite vrolijk verder investeren in vastgoed met publiek geld. Partijen en politieke instellingen bezitten tal van panden die elke maand meer waard worden, zonder dat iemand zich daar vragen over stelt. De boodschap is duidelijk: er moet bespaard worden, maar niet bij ons.

“Het is in het belang van de burger…”

Natuurlijk wordt dit alles verpakt in een vlotte, geruststellende boodschap: “We doen dit om de begroting op orde te krijgen. Dit is in het belang van de burger.” Maar vraag jezelf eens af: wie voelt deze besparingen echt? Zijn het de politieke partijen die miljoenen blijven ontvangen? Zijn het de politici die straks een mooi mandaat elders krijgen? Of is het de gemiddelde Belg die langer moet werken, meer belastingen betaalt en zijn energiefactuur ziet verdubbelen?

En dan… de excuses parade!

Wanneer ze hierop worden aangesproken, volgen de excuses en verklaringen elkaar sneller op dan een politicus die een journalist ontwijkt:

• “Het systeem is nu eenmaal zo gegroeid…” (Ja, zoals schimmels in een vochtige kelder)
• “We hebben een commissie opgericht om dit te bekijken.” (Dezelfde commissie die elke vrijdag luncht in een peperduur restaurant op belastinggeld?)
• “Het is allemaal complexer dan het lijkt.” (Grappig, mijn energiefactuur lijkt ook complex, maar ik moet ‘m toch gewoon betalen.)
• “Dit is een hervorming die tijd nodig heeft.” (Vertaling: we rekken het zolang mogelijk, tot iedereen vergeten is dat we dit ooit beloofden.)
• “Het is een kwestie van evenwicht.” (En dat evenwicht betekent meestal: jij betaalt meer, zij houden meer over.)

Conclusie: de mist is opgetrokken

Besparingen, inspanningen, solidariteit – het zijn mooie woorden. Maar in de praktijk betekent het: de kleine man betaalt, de grote vissen ontsnappen. En ondertussen blijven de politieke partijen rustig hun subsidies innen, vastgoed vermeerderen en zichzelf indekken voor de toekomst.

Iedereen moet inspanningen leveren, toch? Behalve zij die de regels bepalen. Maar ach, troost je… ooit krijg je misschien een lintje en een handdruk voor je inzet. Je mag het alleen niet meenemen naar de notaris, want tegen die tijd hebben ze daar ook een extra belasting op verzonnen.

Oh, en mocht je nog wat extra centen over hebben: er is altijd wel een partij die je graag een “vrijwillige bijdrage” laat doen. Ze noemen het doneren. Wij noemen het gewoon… belasting op goedgelovigheid.

Laatste waarschuwing:

Als je dacht dat de politieke elite ooit vrijwillig afstand doet van hun privileges, dan geloof je waarschijnlijk ook dat een politicus ooit spontaan ontslag neemt omdat hij gewetenswroeging heeft. In dat geval: ik heb een brug te koop voor je. Spotprijsje. Bel me. 😏