Meerwaardebelasting als politiek wisselgeld
“We vragen van de sterkste schouders een billijke bijdrage om de budgettaire toestand van dit land te verbeteren en op termijn een algemene lastenverlaging door te voeren.”
— Jan Jambon (N-VA), Minister van Financiële Mistgordijnen
De meerwaardebelasting is er. Tenminste, op papier. Met veel bombarie kondigde minister Jan Jambon aan dat België eindelijk een stap zet richting ‘billijkheid’. In realiteit werd vooral een politiek compromis bereikt dat ruikt naar opgewarmde verkiezingsstrategieën, met een krokant korstje van symboliek.
Want laten we eerlijk zijn:
Dit is geen revolutie. Dit is een ruildeal. Een menu à la carte, geserveerd aan de onderhandelingstafel van het Arizona-kabinet.
Billijkheid volgens Jambon: een dikke vette farce
De term “billijke bijdrage van de sterkste schouders” klinkt heerlijk warm en Robin-Hoodiaans.
Maar wie even onder de motorkap kijkt, ziet vooral technische uitzonderingen, drempelbedragen, en vooral: een enorme afwezigheid van structurele hervormingen op vlak van kapitaalontwijking, patrimoniumconstructies of internationale sluiproutes.
Want ja, we vragen iets… maar vooral aan wie nog in België woont met z’n kapitaal. De slimsten
(of: minst morelen) zijn al lang met hun vermogen via ‘private holdings’, ‘rulings’ of ‘vrienden van de rulingdienst’ elders gaan parkeren.
Waarom deze ‘belasting’ vooral een politiek aflaat is
Het is geen toeval dat Jambon meteen verwijst naar “groen licht voor andere hervormingen”:
Beperking van werkloosheid in de tijd
Pensioenhervorming
Strenger asielbeleid
De meerwaardebelasting is het wisselgeld. Een figuurlijk bot dat naar links werd gegooid, zodat rechts rustig verder kan bouwen aan een samenleving waar solidariteit steeds vaker wordt vervangen door voorwaarden, sancties en druk.
Vrijstelling van 10.000 € = kleine overwinning, grote ellende voor het systeem.
Lastenverlaging op termijn? Of lastenverschuiving?
Jambon spreekt over een “algemene lastenverlaging”. Maar wie in het verleden keek, weet wat dat betekent:
Lagere bedrijfsbijdragen = hogere werkdruk
Lagere inkomstenbelastingen op kapitaal = hogere indirecte belastingen (btw, accijnzen)
Belastingsdruk van kapitaal naar arbeid = dezelfde taart, maar jij moet nu ook de borden afwassen
Verdelen van de rekening op de schouders van de stilsten –
dat is pas fiscale acrobatiek
De échte show: electorale symboolpolitiek
Deze maatregel is geen hervorming van het systeem. Het is een publieke performance.
Een manier om net te doen alsof we iets fundamenteels doen aan ongelijkheid, terwijl de status quo netjes verder kabbelt.
Intussen stijgen de voedselprijzen, vallen ziekenfondsen uit de lucht, storten zorginstellingen in, en blijft de werkende klasse wankelen op de rand van structurele uitputting.
Maar hey:
Er is een meerwaardebelasting.
En Jambon is “blij dat de klus geklaard is.”
Het is echter een morele audit van een begroting die zichzelf rechtvaardig noemt, maar ondertussen de fundamenten onder de samenleving wegbeitelt.
Een billijke bijdrage klinkt mooi. Tot je beseft dat de armen hun belasting automatisch betalen, en de rijken die van hen zelf mogen ‘berekenen’.
But.... remember...
Er is GEEN rechtsgrond voor ongelijke behandeling!
Meer berichten
De Moord op een Stem
Het Asbesttrio: Van Woede naar Wangedrag
