Opiniestuk

Ach, de meeste van ons hebben het wel eens meegemaakt: een glimp van onrecht, een vage opmerking over hoe het systeem nooit zal veranderen, gevolgd door een diepe zucht en een terugkeer naar de dagelijkse sleur van werk, sociale media en… vooral slapen. Want laten we eerlijk zijn, verandering? Dat is voor de idealisten, de protestleiders, de mensen die werkelijk nog geloven dat hun stem telt. Wij? Wij zijn tevreden met onze koffie, onze nieuwe Netflix-serie, en onze dagelijks dosis “ik kan het toch niet veranderen”-mentalisme.

We zitten dus lekker in de slaapmodus, waar we denken dat het systeem vanzelf wel in elkaar zal storten. In de tussentijd blijven we braaf belasting betalen, doen en vooral niet nadenken. Het is tenslotte zoveel makkelijker om met je ogen dicht te lopen, toch? Want als we blijven slapen, komt alles wel goed. O ja, we worden misschien wel 75 jaar oud, maar die rollator lijkt ons best charmant. En die mondkwijl? Ach, dat is waarschijnlijk gewoon een “hype” die we helemaal missen, maar die vast op de werkvloer zal worden geaccepteerd als een nieuwe vorm van “authentieke expressie”.

Laten we het gewoon even een beetje realistisch maken. Als we echt denken dat er iets zal veranderen terwijl we blijven zitten op onze comfortabele, gestoffeerde bureaustoelen, dan zijn we toch wel een tikkeltje naïef. Want geloof me, de enige verandering die we gaan zien, is dat de technologie steeds slimmer wordt en we tegen de tijd dat we 75 zijn, in plaats van “slim werken”, misschien wel “slim bejaardenhuis” zullen zeggen. Maar wacht, dat is misschien ook wel oké. We hebben dan toch die rollator, hè?

En weet je wat? Misschien komt die verandering wel… als we eindelijk het idee krijgen om wakker te worden. Misschien als we eens stoppen met scrollen door Instagram en werkelijk gaan denken over wat er gebeurt met die belastinggeld die we zo keurig afdragen. Misschien als we beseffen dat als we blijven slapen, we niet alleen maar met mondkwijl en een rollator op de werkvloer staan, maar ook daadwerkelijk misschien helemaal niet meer op de werkvloer staan, omdat we ons als 75-jarigen niet meer kunnen permitteren om te blijven werken door de belachelijk lage lonen die we accepteren. Het zou zomaar kunnen.

Dus, als je deze boodschap leest en nog steeds comfortabel in je stoel zit te knikken, gefeliciteerd, je bent vast al hard op weg naar die rollator. Maar als je écht iets wil veranderen, als je niet wil eindigen als een grijs gemummificeerde versie van jezelf, zou ik zeggen: doe een stapje uit je eigen bubbel, open je ogen, en begin daadwerkelijk te vragen of we niet gewoon iets beter verdienen dan de sluimerende slaapwandeling die we dagelijks maken.

Want geloof me, als we wakker worden op 75-jarige leeftijd en de wereld nog steeds hetzelfde is als nu, dan zullen we niet lachen. Of nee, misschien wel, maar dat zal waarschijnlijk de mondkwijl zijn die we niet eens kunnen stoppen.