Ziek beleid

De patiënt ligt plat. Het beleid wrijft in zijn handen

In Brussel vliegen de ballonnetjes weer in het rond. 20 miljard hier, 23 miljard daar — elke partijvoorzitter heeft zijn eigen rekenkunsten.
Maar zodra het over langdurig zieken gaat, verandert de toon. Dan is er plots “marge” om harder in te grijpen. Dan worden sancties, hogere kosten en stokpaardjes naar voren geschoven.

Wat men vergeet: het beleid zélf maakt mensen ziek.
Burn-outs, stress, mentale aandoeningen en fysieke klachten pieken. Niet alleen bij werknemers, ook zelfstandigen vallen steeds vaker uit. Dat is geen luxeprobleem, dat is een alarmsignaal.
Toch wordt de boodschap verdraaid: “Ziek zijn is te aantrekkelijk geworden.”
Alsof een burn-out een citytrip is.

Zelfs de afschaffing van de wachttijd voor zelfstandigen in 2019 wordt erbij gesleurd.
Alsof dat de reden is dat meer mensen ziek vallen. Nee, de echte reden is dat ons systeem mensen kapotmaakt en hen vervolgens straft omdat ze niet meer meekunnen.

En dus zegt men: “Er zit nog marge op langdurig zieken.”
Alsof het om cijfers gaat, niet om levens.

De geschiedenis herhaalt zich

In 2016 lagen de Panama Papers nog vers op tafel. De regering zat in Hertoginnedal om de begroting te bespreken, en iedereen dacht: “nu komt de kentering, nu pakken ze de fraude aan.” Maar nee: er werd gewoon 500 miljoen euro ingeschreven uit de kaaimantaks, terwijl de dossiers nog niet eens overgemaakt waren.
Uiteindelijk vloeide er amper 15 miljoen binnen. De rest zit in de doofpot….

En wie kwam er intussen in het vizier? Juist: de langdurig zieken. Want zij zijn makkelijker aan te pakken dan een leger advocaten en consultants die belastingparadijzen draaiende houden.

Vandaag is dat niet anders: de miljarden die verdwijnen via fraude, achterpoortjes en industriële misdaden blijven grotendeels onaangeroerd.
Maar langdurig zieken? Die krijgen sancties en hogere facturen.

Hoe je echt kan besparen?

Sluit de fiscale achterpoortjes.
Jaarlijks verdwijnen miljarden via creatieve constructies en belastingparadijzen. Het Panama Papers-debacle toont hoe beloftes van 500 miljoen veranderen in een schamele 15 miljoen.
Pak industriële misdaden aan.
Van asbest tot dieselgate: bedrijven verdienen miljarden, maar laten de samenleving achter met de gezondheidskosten. Waarom betaalt de burger die facturen?
Voer eindelijk een vermogensbelasting in.
Een meerwaardebelasting wordt keer op keer uitgesteld, terwijl kleine zelfstandigen en werknemers hun laatste euro mogen afgeven.
Stop de subsidiemisbruiken.
Professionele diesel, cadeaus voor multinationals, subsidies die verdwijnen in aandeelhoudersuitkeringen in plaats van in duurzame jobs.

De echte keuze

Wie écht wil besparen, kijkt naar de rotte constructies bovenaan, niet naar de zieken onderaan. Maar daar ontbreekt de moed.
Want een ziek beleid durft alleen prikken in de zwakste arm.