Van goud naar schroot?

Het moet niet gekker worden.
Terwijl de gemiddelde Belg zich afvraagt hoe hij z’n energierekening nog gaat betalen, heeft de overheid een geniale zet bedacht om het begrotingstekort op te lossen: ze verkopen goud. Ja, je leest het goed. Goud, het ultieme symbool van stabiliteit, wordt nu als een paar versleten sneakers naar de hoogste bieder geslingerd. En alsof dat nog niet genoeg is, staan ook belangen in Proximus en Dexia op de verkooplijst. België is letterlijk bezig met een grote uitverkoop.

Hoe is het zover gekomen?

Jarenlang werd er geld uitgegeven alsof er een onuitputtelijke bron bestond. Dure overheidsprojecten, inefficiënties, subsidies die in zwarte gaten verdwijnen… en nu?
De kas is leeg en de enige oplossing die ze zien, is het verkopen van de laatste waardevolle bezittingen. Dit is geen strategie, dit is pure paniekvoetbal.

Wat betekent dit écht?

Goud verkopen is een wanhoopsdaad. Landen houden goudreserves aan als een veilige buffer voor economische onzekerheden. Als zelfs dát wordt verkocht, is dat een signaal dat ze echt geen andere opties meer hebben.

Aandelen in Proximus en Dexia verkopen? Slimme zet of korte termijnwinst? De overheid had ooit strategische controle over telecom en banken belangrijk gevonden. Nu verkopen ze die aandelen om even cash te genereren. Wie koopt die belangen over? Grote buitenlandse fondsen? Hedgefunds? En wat betekent dat voor de consument?

Dit is geen structurele oplossing, dit is uitstel van executie. Je kan maar één keer je goud verkopen. Wat gebeurt er daarna? Verkopen ze straks de Brusselse Grote Markt aan Amazon? Of geven ze staatsburgerschap weg bij aankoop van een Tesla?

Waarom niet witteboordencriminaliteit aanpakken?

We spreken hier over miljarden aan belastingontwijking door multinationals en fraude door de echte top. Maar nee, in plaats van daar eens diep in te duiken, kiest men de makkelijke weg: de eigen inboedel verpatsen. Want stel je voor dat we de grote spelers laten bijdragen…

Conclusie: Van goud naar schroot?

De overheid gedraagt zich als een gokverslaafde die z’n trouwring naar het pandjeshuis brengt. Tijdelijke opluchting, maar de echte problemen worden niet opgelost. Misschien moeten we als burgers maar eens vragen naar échte oplossingen in plaats van het laatste familie-erfgoed te verpatsen.